Okyanusun ortasında kalakalmışken rüzgarsız, varlığı inkar edilemeyen bir kara parçası gibi ayrılık… Hiç ulaşılmayacak gibi duran, dümeni ne kadar zorlasak da ona yöneltemeyecekmişiz gibi hissettiğimiz bir küçük ada… Karanlıkta, belki sığ suların yakınında, yapayalnız bir ada…
Göz görmese de orada olduğunu, er ya da geç ayak basılacağını, ayak basıldığı an mavilerden sıyrılınacağını bildiğimiz bir kara parçası…
Biz seninle uçsuz bucaksız okyanuslara yelken açtık sevgili… Tüm kara parçalarından vazgeçtik birbirimiz için… Suların ortasında sadece ikimiz olalım istedik… Kimse günlerce aylarca yanımıza yaklaşmazsa, doyarız dedik birbirimize… Aşkın koylarına demir attık defalarca, bıraktık kendimizi huzurun ılık sularına. Sırt üstü yatıp saatlerce gökyüzünü izledik kumlarda, saatlerce birbirimizi izlediğimiz gibi…
Sevgili, şimdi akıntıya kapıldıkça eskiler geçiyor aklımızdan… Sahi film şeridi dedikleri bu eski anlar, eski anılar olmasın? İlk birbirimizi gördüğümüz anı hatırlıyoruz, ilk elele tutuşumuzu… Sonra ilk öpüşmemizi… Mırıldanıyoruz: “Her şey ne kadar da güzeldi…” Oysa eskiler hep söylerdi, “Güzel olan şeyler çabuk biterdi”, inanmazdık…
Rüzgar ayrılıktan yana esiyor belli… Karanlıkta, sığ suların yakınında, yapayalnız bir adaya düştük şimdi. Hiç uğramayız sandığımız bu durak, yolun sonuymuş meğer…
Aşkı geçtik gözlerini açabilirsin* artık sevgili…
2 Yorum